અરુણની સવારીને જગત આખું નમે છે..
સંધ્યાના પાલવમાં છુપાવવું મને ગમે છે...
માથે ચડીને ફરતો ને ભઠ્ઠ બનીને તપતો..
ડૂબતા ભાનુની લાલીમાંને સૌ ખમે છે...
સ્થિરતાને અસ્થિરતાનું ગ્રહણ લાગ્યું છે..
માનવ આદિમાનવ થઈ રોજ ભમે છે...
અસ્તના અસ્તિત્વને કોણ ઓળખે છે..!
અંધારાને ઓઢી રોજ સવાર જેને નમે છે....
જગદીશ ને જગત જેને લાગે છે પોતાના..
જીવનના સંઘર્ષોને રમતની જેમ રમે છે...jn
જે. એન. પટેલ (જગત)
No comments:
Post a Comment